Componist, arrangeur en bassist Angel Roman is een innovatieve Latin jazz artiest die niet in de versleten paden wil treden van vroegere meesters van het genre. Hij mengt verschillende Afro Latin ritmes met jazz, pop, fusion, neo-soul, funk en Braziliaanse muziek. Op “Festive Interplay”, zijn vierde album met de band Mambo Blue, gebruikt hij al zijn talenten als componist om een programma te presenteren van Latin jazz die enerzijds heel herkenbaar is maar tegelijkertijd heel anders en onverwacht.

De samenstelling van Mambo Blue veranderde van album tot album afhankelijk van de omzwervingen van Roman. Geboren en getogen in Milwaukee, maar inmiddels woonachtig in Austin, na achtereenvolgens in Boston, Miami, Gainesville, Jacksonville en Nashville te hebben gewoond. Maar hij slaagt er altijd in om topmuzikanten aan te trekken om met hem op te nemen. De huidige bezetting bestaat uit top talenten uit Austin: John Mills (fluit), Pete Rodriguez (trompet), Justin Vasquez (altsax), Russell Haight (tenorsax), Andre Hayward (trombone), Damian A Garcia (piano/Rhodes), Joel Guzman (piano/sinth.), Nicholad Literski (piano), Jose Aponte (drums), Brannen Temple (drums), Andy Smith (drums & perc.), Samuel Lopez (perc.), Carmelo Torres (perc.)en natuurlijk leider/componist/arrangeur en el.bassist Angel Roman.

Er staan 10 nummers op het album, het opent met “Why not” een mooi voorbeeld van de eclectische benadering van het ritme door Roman. Het nummer begint met een modern stuk Latin jazz maar gaat al snel over in een funky soul item waarna er wordt teruggekeerd naar een meer traditionele Latin groove. Heerlijke muziek die je doet verlangen naar een zomer die we niet hadden. De muziek van het San Francisco Jazz Collective vormt de inspiratie bron voor “Collective Cha” dat begint met een wirwar aan instrumenten die overloopt in een swingende cha-cha-cha met een spetterende solo op de trombone. De ouders van Roman komen uit Puerto Rico, daarom nam hij “Dreaming in Bomba” op om zijn roots eer te bewijzen. Het bomba ritme is een traditionele Portoricaanse muziekstijl geworteld in de geschiedenis van het eiland met Afrikaanse slavernij.

Het titelnummer is een waar amalgaam aan stijlen en vormt zodoende het perfecte visite kaartje van de Latin stijl van Angel Roman, vooral het pure jazz karakter maakt dit tot een van de hoogtepunten op het album. Dan komen we in rustiger vaarwater met “Never Far”, een fraaie ballad met sterk spel van Haight op zijn tenor. “ 3 Sïsters” verwijst naar de 3 zusters van Roman, pure jazz in ¾ met een vleugje Monk, dat is natuurlijk “spekkie naar mijn bekkie”! “The Quest” in 6/8 roept de sfeer op van Mongo Santamaria’s Afro Blue, heerlijke muziek, terwijl ik dit schrijf, klettert de regen tegen het raam, wat een contrast. “Indi-Go-Go” is vernoemd naar zijn zoon Indigo, het nummer lag al 20 jaar in de kast want Angel vond dat er iets miste, hij herschreef de compositie met een Braziliaanse bridge en dat gaf het nummer het sausje dat hij zocht, fraai uptempo spel van de blazers hier. Afgesloten wordt er met “Maybe Tomorrow” dat begint met jazzy intro vol souplesse maar dan overloopt in een traditionele bolero met een waterval aan percussie. Een letterlijk hartverwarmend album dat zorgt voor wat licht in dit sombere najaar met windstoten en heel veel regen en corona besmettingscijfers die weer een grote vlucht nemen.

Jan van Leersum.